Vroeg in de morgen, in het donker, kwamen we aan bij Klooster Nieuw Sion. Het was er helemaal stil en er waren bijna geen mensen te vinden. Je zou je bijna afvragen of dit wel de locatie van een festival is. Veel tijd om te zoeken waar we precies moesten zijn en wat de bedoeling was, hadden we niet. Het was namelijk al bijna 07:30, tijd voor het Morgengebed.
Gelukkig kwamen wij onderweg iemand tegen die zo aardig was om ons, al fluisterend, een spoedcursus ‘liturgie lezen’ te geven. Alsnog was het bij deze eerste viering goed opletten en soms zoeken waar we waren. Ook aan het zingen kon je horen dat het voor sommige nog wat onwennig was en dat er onbekende muziek tussen zat. Het leuke was dat je ’s avonds na vier vieringen hierin al een verschil hoorde.

Na het ontbijt was ik bij een workshop van de cantor Christiaan Winter. Hij heeft o.a. verteld over wat liturgie is en de verschillende manieren waarop we dit kunnen zien:

Het zijn de donkerste dagen van het jaar. Het is niet koud, maar het is wel onaangenaam miezerweer. Het is nog maar half acht in de ochtend, maar in de verte klinkt al gezang. Wie zijn of haar oren volgt komt uit in de ruim bemeten kloosterkapel. Daar zitten meer dan 50 kerkgangers; de meesten in de koorbanken en wie daar niet in past verderop in de kerk. De kerkgangers zijn vrijwel zonder uitzondering – schrijver dezes haalt de gemiddelde leeftijd behoorlijk omhoog – tussen 15 en 25 jaar. En ze moeten er ook nog voor betálen om daar te mogen zijn.
Wat is hier aan de hand? Tussen de ruim 800 festival die ons land rijk is, hoort dit festival tot de buitencategorie. Natuurlijk, er is live muziek – singer-songwriters – er wordt gezamenlijk gegeten en er is gezelligheid. Maar er is ook ‘ora et labora’. Vier keer per dag luidt de kapelklok en klinkt het aloude ‘Open, Heer, mijn lippen’. ‘Dan zingt mijn mond uw eer’, kaatst het terug door de gewelven. En in de middag wordt er tijd en energie gestoken in het onderhoud van de gebouwen en het terrein.